zapraszamy Państwa do obejrzenia galerii zdjęć

Zdjęcia wykonał Admin
  • Kościół
    w jesiennej szacie

  • Kościół wysadzony
    przez hitlerowców

  • Kościół
    rycina z XVIIw.

  • Kościół
    obraz w nawie

  • Figura Pana Jezusa zniszczony
    przez hitlerowców

  • MB
    Częstochowska

  • Sklepienie nad
    prezbiterium

  • Zbliżenie
    ołtarza

  • Wnętrze Kościoła
    przed wysadzeniem

Historia parafii i kościoła

Historia parafii i kościoła w Wiźnie rozpoczyna w 1300 roku wtedy to została wybudowana drewniana kaplica na zamku. W 1390 roku zbudowano drewniany kościół św. Marka Ewangelisty, spalony dwukrotnie przez Litwinów i Krzyżaków. Pierwszym proboszczem był Placidus Cracovinus, benedyktyn z Tyńca. Kościół znajdował się w miejscu gdzie obecnie jest cmentarz. Za Zygmuntem Glogerem „akta świadczą, iż w Wiźnie było wtedy domów 760, osób do spowiedzi wielkanocnej przystępowało 4 800, w samej zaś Wiźnie 2000 (…), księży było 8, uczniów w szkole 360.”

Niestety niedługo potem w 1400 roku kościół zostaje spalony w czasie najazdów przez Litwinów na Wiznę. W 1415 roku kościół zostaje odbudowany i konsekrowany.

W 1500 roku Księżna Anna Mazowiecka funduje nowy, murowany kościół p.w. św. Jana Chrzciciela, osobiście wskazując miejsce, w którym ma zostać wzniesiony. Budowę, świątyni ukończono w 1525 roku.

Czytając słownik geograficzny odnajdujemy ciekawą wzmiankę iż „Tu złożone były zwłoki Zygmunta Augusta zmarłego w Knyszynie, gdy je prowadzono do Krakowa” Miało to miejsce pomiędzy 10. IX. 1573 roku, gdy z Tykocina wyruszył żałobny pochód, a 9. II. 1574 roku kiedy to dociera on do Krakowa (ni mniej, ni więcej drogę tą orszak pokonywał przez 5 miesięcy).

Położony na skarpie nad Narwią na wzgórzu zwanym Ogrody, zniszczony został w 1650 r. w czasie potopu szwedzkiego. Prawdopodobnie w tym też roku zostaje wzniesiona murowana dwukondygnacyjna, barokowa dzwonnica. W 1658 kościół odrestaurowano, a parę lat później w 1705 roku kolejne nieszczęście, tym razem pożar dosięga kościół i który znowu zostaje odremontowany, tym razem dopiero po 15 latach w 1720 roku. W roku 1884 nadano świątyni ostateczny kształt.

Najbardziej ucierpiał on jednak podczas II wojny światowej, gdy w 1944 roku został wysadzony przez wycofujących się z Wizny Niemców. W latach 1951- 1958 staraniem proboszcza Telesfora Podbielskiego, pod kierownictwem białostockiego konserwatora zabytków Władysława Paszkowskiego, kościół został całkowicie zrekonstruowany i przywrócony do jego pierwotnych gotyckich form.

Kościół jest orientowany (dzięki czemu fasada pięknie prezentuje się o zmierzchu, gdy padają na nią ostatnie promienie słońca). Zbudowano go w stylu późnogotyckim, trójnawowy, typu halowego. Fasada frontowa zwieńczona jest schodkowym szczytem z blendami i rozczłonkowanymi lizynami. Pola blend wieńczą ażurowe sterczyny. Kościół przykryty jest dwuspadowym dachem. We wnętrzu kościoła znajduje się sklepienie typu gwiaździstego i siatkowego. W ścianach bocznych znajdują się półkoliste wnęki. Okna ostrołukowe, rozglifione, ozdobione witrażami, wykonanymi w 1977 roku przez artystę malarza Zygmunta Kośmickiego.

W kościele zachowały się dwa fragmenty wczesnobarokowego epitafium dotyczące rodzeństwa, Pawła i Krystyny Rakowskich, zmarłych w 1608 roku, wykonane z szarobrunatnego marmuru kieleckiego oraz wiele zabytkowych rzeźb pochodzących z pierwszej ćwierci XVI wieku, XVII i XVIII wieku.

Opracowali Karolina Janczewska i Mariusz Soliwoda

DO GÓRY