DZWONNICA PRZYKOŚCIELNA Z 1650R

Barokowa dzwonnica wchodzi w skład zespołu późnogotyckiego kościoła parafialnego pw. św. Jana Chrzciciela. W odróżnieniu od kościoła nie została zniszczona w czasie wojny i zachowała się w oryginalnej formie.

Dzwonnica usytuowana jest w południowo-zachodniej części ogrodzenia kościoła, w licu od strony ul. Pawła z Wizny, w północno-wschodniej części miejscowości.

Budowla powstała na rzucie prostokąta, jej dłuższa oś przebiega na linii północ – południe. Wejście znajduje się od strony wschodniej. Bryła jest dwukondygnacyjna, zaś dach czterospadowy, namiotowy o konstrukcji drewnianej, kryty dachówką i zwieńczony cebulastą iglicą z krzyżem kowalskim. Budynek murowany, z cegły, wznosi się na fundamencie z kamienia polnego. Całość jest tynkowana. Na elewacji wschodniej znajdują się drzwi, a nad nimi trójkątny, profilowany tympanon. Powyżej, w osi drzwi, usytuowana jest sklepiona półkoliście nisza z figurą świętego. Po jej obu stronach dostrzeżemy zakończone półkoliście okna z żaluzjami. Elewacja zachodnia jest analogiczna, ze ślepym portalem. Natomiast elewacje boczne są jednoosiowe, z oknem żaluzjowym w górnej kondygnacji. W elewacji południowej, w dolnej kondygnacji, widoczne są dwie nisze ze współczesnymi tablicami pamiątkowymi. Do czasów współczesnych zachowały się dwa dzwony z XVI i XVII w. oraz sygnaturka z 1889 roku.

Kościół wraz z otoczeniem stanowi unikalny w skali regionu kompleks sakralny, świadczący o bogatej historii miasta i jego dużym znaczeniu w okresie średniowiecza i renesansu.

Opracowali Karolina Janczewska i Mariusz Soliwoda